Należy też pamiętać, że czasy, kiedy biały fartuch i tytuł lekarza wzbudzały dostateczny szacunek oraz zaufanie, wynikające z samej pełnionej funkcji, odchodzą już do przeszłości. Aktualnie w całym sektorze usług, w tym w medycynie weterynaryjnej dominuje model partnerski, zakładający równe stosunki między opiekunem a lekarzem oraz gwarantujący współpracę w leczeniu zwierzęcia. Aby sprostać tym wyzwaniom model komunikacji weterynaryjnej przechodzi obecnie swoistą rewolucję, a świadomość potrzeby doskonalenia umiejętności miękkich, umożliwiająca utrzymanie odpowiedniej renomy na rynku weterynaryjnym zyskuje coraz większe grono zwolenników.
Do najpopularniejszych czynników wymienianych przez lekarzy weterynarii wpływających na nieefektywną komunikację z opiekunem zwierzęcia należą:
- Brak czasu – zbyt krótkie wizyty, zbyt wielu pacjentów przyjmowanych w ciągu dnia,
- Przepracowanie – skutkujące brakiem możliwości skupienia się i odpowiedniego zaangażowania w pojedyncze przypadki,
- Stres, powodujący u wielu lekarzy osłabienie uczuć tj.: współczucie. Brak okazywania właścicielom empatii w trudnej sytuacji choroby pupila prowadzi u wielu do poczucia niezadowolenia z usługi weterynaryjnej.
- Problem z przekazywaniem informacji ze strony klienta – często sprzeczne informacje przekazywane np. przez dwóch właścicieli obecnych na wizycie, niepełne informacje, wstyd właścicieli przed przyznaniem się do błędów opiekuńczych.
- Trudność ze znalezieniem odpowiednich słów/wyrażeń w komunikacji z klientem, w szczególności w sytuacjach trudnych – przyzwyczajenie do użytkowania języka medycznego,
- Problematyczna komunikacja pomiędzy personelem pomocniczym, a klientem – nieznajomość konkretnego przypadku, brak informacji zapisanych w karcie pacjenta dostępnych dla całego personelu.
Aktualnie coraz więcej badań naukowych potwierdza, że lekarz weterynarii, który potrafi komunikować się z klientem, ma znacznie większe szanse powodzenia terapii oraz zwiększone prawdopodobieństwo bycia poleconym rodzinie i znajomym klienta. Do głównych potrzeb psychologicznych pacjentów, a w przypadku medycyny weterynaryjnej opiekunów należą, bycie:
- zauważonym,
- wysłuchanym,
- zrozumianym,
- docenionym.
